Horison 25 – 2 – Internationale cursussen en Contactgericht Spelen en Leren

Door Anneke Groot.


Internationale cursussen en Contactgericht spelen en Leren.
25 jaar gelden richtten we stichting Horison op en één van de allereerste opdrachten die de kersverse nieuwe stichting op zich nam was om een Son-Risecursus te organiseren voor het Option Instituut uit Amerika. Karen legde het contact en Anneke werd contactpersoon. We belden internationaal met elkaar via een speciaal nummer waardoor dat dan goedkoper kon en belangrijke informatie werd via de fax verstuurd. We kregen een soort half draaiboek wat er moest worden georganiseerd en werden meegenomen in de molen van publiciteit. Je moet weten dat Barry Kaufman een professionele PR-man was voordat hij met Son-Rise begon en ze waren er dus aan gewend om dat groots aan te pakken. Het Option Instituut benaderde alle televisiestations in Nederland (tv was toen nog een groot medium). Maar het was uiteindelijk een gezin dat werkelijk een ingang vond bij een tv-station. En zo kwamen we terecht bij Heartbreak Hotel van Reinout Oerlemans; een programma dat hartenwensen van mensen vervulde. Ze gaven ons een podium en ze gaven een gezin de kans om mee te doen. Raun vloog er speciaal voor over om een interview te geven. Ik haalde hem op van Schiphol en de tranen stroomden toen ik dit wonder, waar ik zoveel van had gehoord en over had gelezen nu met eigen ogen kon aanschouwen. We hadden het heel gezellig achter de schermen en het was zo ontzettend leuk om zijn verhalen, de echte verhalen, te horen. (Foto: Raun met de spelers van Onno.)

Na die tv-uitzending werden we helemaal platgebeld door ouders, die zelfs eerst met de tv moesten bellen om ons nummer te krijgen. Het sloeg in als een bom. Wekenlang, maandenlang stond ik mensen te woord, soms twee gesprekken tegelijkertijd. Ik had ondertussen een goed ingewerkt team van spelers die bleven spelen met mijn zoon. Uiteindelijk hebben we met ons hele team van Horison een cursus georganiseerd in Utrecht en waren er 220 deelnemers, waarvan een deel ook nog uit het buitenland kwam. Het was een enorme organisatieklus en we gingen ervoor. Naar aanleiding van de tv-uitzending kwam er ook een andere tv-uitzending en vervolgens weer een uitzending over de vorige uitzending. Er werd over gesproken en over geschreven in grote kranten en dagbladen. Ik en andere ouders gaven een inkijkje in onze speelprogramma’s voor het grote publiek. Dat was vaak respectvol en krachtig verbeeldt of verwoordt, maar soms juist ook helemaal niet. Dan werd ons verweten dat Son-Rise een sekte was en dat vrouwen nu weer thuis voor hun kind moesten gaan werken, en dat allemaal voor maar een paar seconden oogcontact. Het heeft me veel geleerd over media; overhoe oppervlakkig het is en hoe weinig idee het van de werkelijk geeft, en ook hoe je met een enkele zin uit context wordt uitgespeeld (wij bijvoorbeeld tegen de NVA) om maar emotie te generen. De cursus was een groot succes. Er werd de basis voor veel thuisprogramma’s gelegd en ook veel contacten en vriendschappen die tot op de dag van vandaag voortduren. Son-Rise was een feit in Nederland.

De vraag naar meer informatie bleef aanhouden en daarom organiseerde Horison informatiebijeenkomsten in Utrecht van een dag, in Karen haar voormalige kantoor. En ik mocht dan vertellen over wat Son-Rise was en zo bijzonder maakte. Daar is de basis gelegd voor wat nu de CSL-cursussen zijn. Na een tijd kwam er echter wat ruis in het contact met het Option Instituut. We waren hier in Nederland zo enthousiast en ondernemend, en ze konden er de vinger niet op houden. Ze probeerden ons een beetje tegen te houden, maar wij wilden door en besloten dat dat misschien meer los moest van hen. Een belangrijke reden daarvoor was dat we inmiddels ook met Steven en Kaitryn Wertz in contact waren gekomen. Dat waren ooit de vaste medewerkers, samen met de Kaufmans, in het Option Instituut, maar ze hadden in de loop der jaren een verschil in visie gekregen en de Wertzen zetten hun eigen organisatie, Growing Minds, op. We hadden nu Son-Rise en Growing Minds en we wilden niet kiezen. We wilden ouders de kans geven om hen allebei te leren kennen. We organiseerden ook een cursus voor Growing Minds in een vakantiepark in Zandvoort. Wat was dat sfeervol. Wij en veel deelnemers sliepen in de huisjes. Overdag was er cursus, en daarnaast was er zoveel tijd om contact te maken, ervaringen te delen, vriendschappen te sluiten, te wandelen bij zonsondergang.

Wij dachten dat Steven een soort van Son-Rise was, en we schrokken ons dood toen we hoorden wat hij vertelde in de cursus. Hij had het over ABA en tafelwerk, en dat je helemaal niet zolang hoefde te joinen, en hij sprak over dyspraxie. Daar hadden we nog nooit van gehoord. Toen wij met Steven in gesprek gingen over zijn visie, zei hij de gedenkwaardige woorden dat het niet over de methode gaat, maar wat werkt voor de kinderen. Dat is altijd mijn leidraad gebleven. Nu wij niet meer echt Son-Rise waren, moest er een nieuwe naam komen voor wat wij dan deden. We hebben een aantal krampachtige tussennamen geprobeert, maar op een goede dag, terwijl ik op de fiets zat te mijmeren, kwam de term Contactgericht Spelen en Leren, zomaar in me op. En ik wist dat het dat moest gaan worden!

Vind deze blog leuk !

Plaats een reactie