Door Anneke Groot.
Horison levert al 25 jaar lang een unieke en groeiende bijdrage in het veld van autisme. Maar hoe zag dat er uit 25 jaar geleden? Het begon eigenlijk al eerder in januari 1997. Ik kreeg per post (wat toen nog heel gewoon was) een brief van de toenmalige SPD (sociaal pedagogische dienst) met daarin een uitnodiging van Aaltje en Jaap van Zweden voor een ‘Son-Rise’ cursus voor ouders in Nederland (in Oibibio, Amsterdam – zie foto). Dat was ongekend, de reguliere zorg stond op z’n achterste benen dat dit zomaar werd gepropagandeerd. We waren nog maar net van het idee af dat we koelkastmoeders waren, maar we werden nog steeds betutteld. Men was bang dat als ouders iets met hun kinderen zouden doen, dat ouders die dat dan niet deden, zich weer schuldig zouden voelen.
Ik vroeg mijn autismebegeleider, Fieke of ze er iets meer kon vertellen. De volgende keer bracht ze volstrekt onleesbare informatie mee over verschillende benaderingen van autisme. Dat was op 2 vellen te beschrijven. Lovaas, TEACCH, Holding en dus Son-Rise stonden erop. Over Son-Rise wist deze mevrouw ons te vertellen dat het een methode was waarin je alleen maar ‘ja’ tegen een kind zei. En ze zei ook dat als we dat wilden gaan doen, dat zij zich dan als autismedeskundige terug zou trekken. Het voelde als een straf voor het nemen van eigen regie. Mijn partner kon op zijn werk op internet (ik had dat nog nooit meegemaakt) en hij kwam thuis met allerlei andere uitdraaien en voor mij opzienbarende informatie.
Want misschien begon het nog eerder, toen ik Patty Wipfler ontmoette bij een workshop over ouders. Zij luisterde met aandacht naar mij, met echte aandacht. Ze begreep me en ik kon alleen maar huilen, een uur lang. Een paar belangrijke dingen heb ik onthouden: dat mijn zoon veel spelen nodig had. Dat ik dat zelf ging opzetten en dat ik het team zou gaan leiden. Het leek me volstrekt onmogelijk, maar toen ik de informatie van Aaltje en Jaap kreeg, wist ik dat ik het wilde en dat ik het kon.
De cursus was alles wat ik ervan hoopte en nog veel meer.
Na de cursus in mei 1997 zijn we als een groepje bij elkaar gekomen: Angela, Joke, Tessa, Karen, André en ik. Ik denk dat het Karen was die ons bij elkaar bracht, maar het was al duidelijk dat ik hierin ging meedoen. We zaten in onze keuken in Diemen Zuid. Mijn 2 kleine kinderen en puberdochter liepen rond, maar we waren zo bevlogen; we gingen gewoon en konden alles aan! We bespraken onze plannen, ondernamen van alles en zo kwam het dat we op 26 juni 1998 naar notaris Koelmans in Hilversum gingen en dat de inschrijving een feit werd. Angela werd voorzitter, André penningmeester en Joke werd secretaris, Tessa was algemeen lid. We waren er om kennis en verspreiding over methodes, gebaseerd op Option te bevorderen, en alles wat daarmee samenhing. We hadden nog niet een eigen naam, een eigen invulling, maar we waren op weg. Al snel kregen we een grote klus te klaren, maar daarover meer in het volgende blog.
Het begon met… de nieuwsbrief! Kristalnieuws was er eerder dan Horison, opgezet zodat Nederlandse ouders na de SonRise cursus contact konden houden over hun ervaringen, triomfen, vragen en vondsten. Want Amerika was een eind weg.
…. het Kristalnieuws was genoemd naar de Kristalzaal, waarvan je prachtig in bovenstaande foto de kristallen ziet hangen. In die tijd zat ik al vijf jaar helemaal in de Option, en ik was in 1994 voor de 8-weekse zomercursus naar het Option Institute in Amerika geweest, bij de Kaufmans. Natuurlijk kwam ik ook in contact met de andere poot van het geheel – het Son-Rise instituut, en de ouders en kinderen die daar wonderen beleefden. Geheel bevlogen door deze manier van zijn, deze levenshouding, en ook door alle boeken en lezingen op cassettebandjes (!)van Kaufman die ik verslond, heb ik mezelf als tolk aangeboden, opdat ik maar bij de cursus in Oibibio zou kunnen zijn, om meer levenslessen op te slurpen. Eindelijk wat Nederlanders die ook zouden worden aangestoken door dit enthousiasme! Alleen al de vergaderingen van het kersverse bestuur waren een feestje – positief, liefdevol (meestal dan!), je mocht er zijn. Gouden tijden. Ik vond er nog foto’s van.