Door Nicolet Groot
Over commitment!
Lang geleden heb ik een besluit genomen – ik heb het zelfs in een schriftje opgeschreven. Dat vond ik laatst in de kast. Ik wist niet eens meer wat er in stond. Nieuwsgierig ging ik er in lezen. Op de feestelijke Zoom bijeenkomst op 26 juni ter ere van ons 25 jarig bestaan heb ik er wat uit voorgelezen. Voorin het schriftje staat het besluit: “ik ga Anneke ondersteunen!”
Anneke is mijn oudere zus, we komen uit een grote familie. Anneke woonde toen in Amsterdam en werkte bij een boekhoudkantoor. Ik woonde in de Bilt en werkte als administratief medewerker. Anneke had kinderen, ik ook, kleintjes, handenbindertjes….
Anneke organiseerde destijds een bijeenkomst voor familie en vrienden om te vertellen over een cursus die ze gevolgd had. Ze was zo bevlogen, ze ging haar inspiratie achterna en vertelde ons dat ze zich de komende jaren zou richten op haar gezin, een programma ging opzetten, en dat er nog weinig tijd voor vrienden en familie-verplichtingen zou overblijven. Het voelde als een soort afscheid voor een grote reis, maar als we wilden mochten we mee.
Ik was nieuwsgierig. Ik had het voorgevoel dat hier iets bijzonders stond te gebeuren en bood me aan om mee te gaan op deze reis; laten we samen op een onbekend avontuur gaan. En zo gebeurde het.
Ik begon in de speelkamer te spelen met Onno. Ik kwam mezelf tegen in het spelen, en ik koos ervoor dat te onderzoeken, door bijvoorbeeld de opties te bekijken, te bevragen en weer opnieuw in actie te komen, om vervolgens weer mezelf tegen te komen.
Er waren twee wekelijks vergaderingen. Op die vergaderingen bespraken we de voortgang en leerde Anneke ons hoe en waarom we speelden. Termen als: afstemmen, gaan voor een tien, op zoek naar oogcontact, be a happy detective, de drie E’s en ‘loops tellen’ kwamen veelvuldig langs en konden we in het spelen verwerken. We speelden met passie, betrokken en op maat. En al spelende zetten we steeds nieuwe stappen. We deden dingen die we niet hadden verwacht. Er leken steeds wondertjes te gebeuren. Het onmogelijke werd steeds meer mogelijk.
Later ben ik Anneke gaan ondersteunen, door aandachtig naar haar te luisteren en mee te denken als ze zoekend was in haar ideeën en plannen voor iets dat groter was dan alleen haar eigen gezin: Horison. Daar zijn de schriftjes getuige van. Toen de stichting Horison groter werd en de organisatie steeds meer tijd en aandacht vroeg, ben ik het secretariaat gaan overnemen en dat doe ik nog steeds. Verder doe ik van alles bij Horison op de achtergrond. Mijn favoriete dag is de Landelijke Ontmoetingsdag om dan de mensen te ontmoeten wiens namen ik allemaal al lang ken. (Foto: Nicolet en Onno op de Landelijke Dag 2013.)
Wat bracht dit commitment mij?
Vanaf het allereerste moment deed ik dit voor mezelf. Ik voelde een soort mogelijkheid langskomen, die ik niet aan mij voorbij wilde laten gaan.
Ten eerste stoeide ik ook met mijn eigen handenbindertjes. Opvoeden is een klus, zeker als het niet vanzelfsprekend gaat. Ik leerde nu geduld voor mijn kinderen in te zetten, goed naar ze te kijken, ze speels te benaderen, tijd voor ze vrij te maken, hun kwaliteiten en uitdagingen te herkennen, en ik regelde ondersteuning voor mijzelf daarbij. Mensen kwamen ook bij mij thuis spelen met mijn kinderen. Zelf was ik nooit op het idee gekomen om hulp te vragen, nu leek het een logische stap.
Ten tweede leerde ik mezelf veel beter kennen. Mijn krachten en mijn uitdagingen, mijn kwaliteiten en mijn valkuilen. Ik leerde contact te maken met mensen zonder er iets voor terug te verwachten. Ik leerde dat als mensen boos werden, dat het niet betekende dat ik iets verkeerd had gedaan. Emoties van anderen werden begrijpelijk, interessant, uitdagend, in plaats van een bedreiging. Ik leerde dat je van iedereen mag houden en dat je nee mag zeggen. Ik leerde dat ik goed was, en leuk, en inspirerend. Ik leerde om alles te willen zonder het nodig te hebben en het bracht me veel. Ik ging leven, waar ik voorheen werd geleefd.
Wij deden dit alles toen nog voor niets. Het hele team van Anneke speelde vrijwillig. Ook mijn spelers speelden vrijwillig. Er was geen betalingssysteem, er was nog geen PGB en het gebeurde allemaal toch. Wij zagen een perspectief dat we autisme konden bestrijden met onze liefde en passie en dat we niet afhankelijk waren van geld. We kregen zoveel waardevols voor onze inzet terug. Dat neemt niet weg, dat ik tegelijkertijd heel blij ben voor al die ouders die nu de zorg kunnen inkopen vanuit het PGB. Het is niet meer dan terecht dat dit intensieve en bijzondere werk erkend wordt.
Je zou het hele CSL-verhaal uit een boek kunnen lezen. Dat is heel interessant, maar niet te vergelijken met het gevoel als je het ook echt beleeft. Dus, neem een besluit, ga spelen in een speelkamer, kom jezelf tegen, beleef en leer, omdat het je zoveel brengt.
Wat zijn we een fantastische reis aan het maken, en we genieten nog steeds van alle avonturen die ontstaan als je gelooft in mogelijkheden!
Wat een mooi verhaal, Nicolet. In de schijnwerpers van je zus heb je zoveel betekend voor CSL . Je pleidooi is ontroerend, het is waar. Hup, die speelkamer in, het is het beste wat je kunt doen.
Het is jouw pleidooi tot de lessen die we te leren hebben in dit leven. Verbinding, liefde, als basis voor verandering. Niet alleen voor onze kwetsbare kinderen, maar ook voor kwetsbare kind dat we zelf allemaal -als ouder- zijn.
Ik heb 17 jaar geleden hier in België een CSL programma gehad met mijn dochter Janne. Ik heb er zoveel deugd van gehad, en Janne is er zoveel beter van geworden. Ik hoop dat CSL mag blijven groeien en bloeien, dat we deze mooie boodschap mogen blijven uitdragen. We doen het voor onze kinderen en voor een betere wereld.
Op naar een mooi 25 jarig CSL feest!!!!
Dank dank dank