Misvattingen over medicijngebruik

Volgens de spreker zijn er een aantal misverstanden over medicijnen. Misverstanden die hem het werken ongetwijfeld lastig maken. Ik geloof dat het belangrijk is dat we het hem als psychiater lastig maken, net zolang totdat we een structureel betere en menselijkere oplossing hebben dan dit.

Ze lossen het probleem niet op.
Medicijnen zouden niet het probleem oplossen. Maar daar is de spreker het niet mee eens.
Echter, voor zover ik weet doen ze dat inderdaad ook niet. Ze verdoven een stuk van de hersenen, waardoor andere delen meer aan bod komen, maar ze lossen niet het hersenprobleem op. Als de medicatie uitgewerkt is, bestaat nog steeds de 'afwijking'. Deze persoon heeft niet geleerd hoe hij met zijn eigen beperking om moet gaan. Wellicht heeft het medicijn iets opgelost in de korte termijn crisissituatie. En ongetwijfeld is het heel fijn als kinderen zich beter 'gedragen' in een klas of groep of gezin. Maar dat is dan vooral heel prettig voor die omgeving, maar een kind draagt er de last van.

Ze kunnen gevaarlijke bijwerkingen hebben.
Medicijnen zouden niet gevaarlijk zijn. Het is alsof de spreker ons gerust wil stellen, dat we die medicijnen echt kunnen nemen en dat we ons geen zorgen hoeven te maken. In welke tijd leven we? De medicijnen zouden getest zijn en daarmee veilig. Daarna noemt hij een aantal medicijnen, die dik maken, en dan zo dat het vet er niet makkelijk meer afgaat en de gevoeligheid voor hart- en vaat ziekten zeer toeneemt. Hoe kun je dat in één verhaal vertellen?

Een aantal medicijnen is niet bij kinderen getest.
Onze kinderen met autisme zijn in veel opzichten zelfs veel gevoeliger dan andere kinderen, en mogelijk ook voor deze medicijnen. Veel medicijnen zijn niet langdurig getest. Op de lange termijn blijken ze, ook uit onderzoek, niet altijd even werkzaam meer, maar wel verslavend.
Een aantal medicijnen wordt gegeven uit mis-diagnose en kunnen daarmee veel schade aanrichten.

Risico van verslaving.
Een aantal medicijnen verhogen de kans op verslaving, waardoor je je hele verdere leven daar tegen zult moeten vechten. Er is de lichamelijke verslaving en die is nog wel te herkennen. Meer subtiel werkt het als je op jonge leeftijd al leert dat jouw problemen zijn te verhelpen met een medicijn. Wat ga je dan doen als je wat ouder bent en niet zo stevig in de wereld staat en je zo makkelijk aan medicijnen en andere verslavende producten kunt komen?

Ik kan begrijpen dat soms mensen de keuze maken, omdat ze geen andere uitweg zien, maar ik vind het ongelofelijk dat de spreker, een man met aanzien, ons als makke schapen wil doen laten geloven dat het allemaal wel meevalt.
Is het niet ontzettend belangrijk dat we hier kritisch over na blijven denken en blijven zoeken tot we echte goede en respectvolle en lange termijn oplossingen vinden?